Ik ontmoette dit buitengewone jonge meisje, Carolina genaamd, in het Brooklyn Hospital Center, waar ik vrijwillig kunstles gaf aan kinderen die door kanker waren getroffen. Op deze specifieke dag liet ik de kinderen hun dromen schilderen. Terwijl ik langsliep, hoorde ik Carolina zeggen: "Ik hoop dat ik lang genoeg leef om de piramides van Egypte te zien". Mijn hart brak toen ik een kind deze woorden hoorde zeggen. Ondanks haar situatie slaagde ze er altijd in om kinderen om haar heen te helpen. Ik heb mezelf beloofd dat ik, zolang ik leef, er alles aan zou doen om ervoor te zorgen dat deze droom van haar uitkomt.

​

Maandenlang schreef ik naar alle talkshows om te zien of iemand haar verhaal zou uitzenden. Met de hulp van een vriend kreeg ik een telefoontje van Univision, Channel 41, een International Latin News Program. Ik kon eindelijk haar verhaal uitzenden. Ik heb die avond gebeld om Carolina en haar familie over het geweldige nieuws te informeren. In plaats daarvan kreeg ik een paar maanden geleden bericht van haar overlijden. Mijn levenloze lichaam stond daar terwijl ik aan het werk was. Tranen stroomden over mijn wangen zonder enige emotie. Ik zag en hoorde minutenlang niemand in een menigte klanten. Een deel van mijn ziel voelde weggerukt toen ik het nieuws hoorde. Ik ontwikkelde een koele vriendschap met Carolina en haar moeder, waardoor ik dacht dat ik op de hoogte zou worden gesteld van dergelijk nieuws. Haar moeder informeerde me en ik kon haar pijn horen terwijl ze worstelde om duidelijke zinnen te zeggen. Ze verontschuldigde zich bij mij voor het niet melden. Ik had geen andere keuze dan mijn woede te laten gaan, wetende dat haar pijn dieper ging dan alles wat ik me ooit had kunnen voorstellen. Toen vroeg ik me af of mijn inspanningen te kort waren of dat ik meer had kunnen doen. Was ik te laat?

​

Sindsdien heb ik ter ere van haar een fonds opgericht in het Brooklyn Hospital, een Child Life Fund genaamd. Ik hield inzamelingsacties en verkocht kunstwerken om te verzekeren dat de kinderen die voor behandeling gaan, kunstbenodigdheden hebben om hun dromen te verwezenlijken.

​

Ik heb zoveel kracht en motivatie opgedaan door het vertrek van Carolina. Het verloren leven is een onderdeel van het proces, maar voor een kind dat haar lot kent en met zoveel moed onder ogen ziet, kan het alleen komen van de kracht van de liefde die ze voor zichzelf heeft en de waarde kennen van leven met geloof en de kracht ervan erkennen. Ik zal voor altijd dankbaar zijn voor haar leven en alles wat ze me heeft gegeven. Ze maakt deel uit van wie ik ben geworden en zal bij me blijven tot ik mijn laatste adem uitblaas. Elk leven is van belang, niemand meer dan de ander, alle gelijken, allemaal begraven zonder leven, de dood discrimineert niet, wij wel.

​

Laat de jouwe tellen!