ទាំងអស់នេះត្រូវបានចាប់ផ្តើមដោយក្មេងប្រុសម្នាក់មកពីប្រទេសតង់ហ្សានី អាហ្វ្រិក ដែលត្រូវបានបំផុសគំនិតដោយទឹកដោះគោមួយពែង។ អ្វីដែលនៅខាងក្រោមនេះគឺជារឿងមួយប្រាប់ខ្ញុំដោយក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលឥឡូវស្គាល់ថាជាបិតា Stephen Mosha៖ «ទឹកដោះគោមួយកែវដែលបំពានច្បាប់ប្រពៃណីបានបំផុសចិត្តខ្ញុំ ហើយបង្កើតទស្សនវិជ្ជា និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំបន្តិចម្ដងៗដើម្បីជួយអ្នកដទៃក្នុងវប្បធម៌របស់ខ្ញុំមានច្បាប់មួយថា ពោលដូច្នេះថា៖ 'គោជារបស់បុរស តែទឹកដោះជារបស់ស្ត្រី'។ ច្បាប់នេះគឺស្ត្រីបំបៅដោះគោ ហើយគ្រប់គ្រងទឹកដោះ ដូច្នេះបើប្ដីត្រូវការទឹកដោះត្រូវសុំប្រពន្ធឲ្យផឹកតាមកាលៈទេសៈ មិនត្រូវប្ដីមានសេរីភាពក្នុងការយាមប្រពន្ធឡើយ។ អ្រងួនវាហើយចាក់ទឹកដោះគោសម្រាប់ខ្លួនឯង ឬសម្រាប់អ្នកផ្សេង វាប្រៀបដូចជាការប្រមាថប្រពន្ធគាត់ ហើយមិនមានទោសទណ្ឌឡើយ ។
ថ្ងៃមួយ ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានចេញទៅកាប់ស្មៅឱ្យសត្វរបស់យើង ហើយឪពុករបស់ខ្ញុំនៅផ្ទះ។ អ្នកជិតខាងម្នាក់បានចូលមកសុំពីឪពុកខ្ញុំសុំទឹកដោះគោមួយកែវសម្រាប់ខ្លួននាង និងកូនរបស់នាងដែលមិនស្រួលខ្លួន។ ខ្ញុំជឿថា កូនមិនបានញ៉ាំអ្វីទេកាលពីយប់មុន ឬព្រឹកនោះ។ តាមក្បួនវប្បធម៌ ឪពុកខ្ញុំមានជម្រើសពីរគឺ មួយប្រាប់ស្ត្រីថាចាំម៉ាក់ខ្ញុំត្រឡប់មកវិញហើយឲ្យទឹកដោះ។ ឬផ្ញើឲ្យម៉ាក់ខ្ញុំមកឲ្យទឹកដោះគោ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលឪពុកខ្ញុំបានទូរស័ព្ទមកខ្ញុំ ហើយប្រាប់ខ្ញុំឲ្យយកកែវមួយមកគាត់។ គាត់អង្រួនអ្នកយាម ចាក់ទឹកដោះគោ ហើយឲ្យស្ត្រីនោះ។ មើលចុះឪពុកខ្ញុំបានបំពានច្បាប់វប្បធម៌ ហើយធ្វើឱ្យខ្ញុំតក់ស្លុត និងឆ្ងល់ថានឹងមានអ្វីកើតឡើងពេលម៉ាក់ខ្ញុំត្រឡប់មកវិញ!
ប៉ុន្តែនោះមិនមែនទាំងអស់នោះទេ។ អ្នកជិតខាងម្នាក់នេះមានជម្លោះជាមួយគ្រួសារខ្ញុំ។ ពួកគេបានធ្វើរឿងអាក្រក់មួយចំនួនចំពោះគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ និងជាពិសេសចំពោះឪពុកខ្ញុំ។ ដូច្នេះក្នុងន័យមនុស្ស ខ្ញុំរំពឹងថាឪពុករបស់ខ្ញុំនឹងចាប់យកឱកាសនេះដើម្បីបដិសេធមិនជួយ ឬទទួលយកលេសវប្បធម៌ ហើយរង់ចាំការត្រឡប់មកវិញរបស់ម្តាយខ្ញុំ ឬសូម្បីតែផ្ញើឱ្យនាង។ ដើម្បីលើកទឹកដោះទាំងអស់ ពេលឪពុកកំពុងចាក់ទឹកដោះ គាត់បាននិយាយមកកាន់យើង កូនៗរបស់គាត់ថា 'កូនប្រហែលជាត្រូវការទឹកដោះនេះ ប៉ុន្តែស្ត្រីនេះត្រូវការលើសពីកូនទៅទៀត។ អ្នកអាចនៅឃ្លានបាន។' បន្ទាប់មក គាត់បានប្រគល់អ្វីដែលយើងនឹងបានយក។ ក្រោយពីស្ត្រីនោះចាកចេញទៅ ឪពុករបស់ខ្ញុំបាននិយាយមកកាន់យើងថា “ពេលមានអ្នកណាត្រូវការ អ្នកត្រូវតែជួយជានិច្ច ទោះបីជាសត្រូវរបស់អ្នកក៏ដោយ”។ ទឹកដោះគោមួយកែវដែលផ្តល់ឲ្យស្ត្រីខ្វះខាតនោះបានបំពានច្បាប់ប្រពៃណី និងបំផុសគំនិតដល់ជីវិតខ្ញុំ»។
នៅពេលដែលការលះបង់របស់គាត់ចំពោះប្រជាជនរបស់គាត់បានរីកចម្រើនដូច្នេះជំនឿរបស់គាត់ហើយគាត់បានបន្តអាជីពជាបូជាចារ្យ។ គាត់បានមកដល់សហរដ្ឋអាមេរិកក្នុងឆ្នាំ 2004 ស្វែងរកជំនួយដើម្បីសាងសង់គ្លីនិកមួយនៅ Mkuranga (តង់ហ្សានី) ។ គាត់បានចូលរួមក្នុងព្រះសហគមន៍កាតូលិកដែលបម្រើសហគមន៍ Ossining ។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំកំពុងគ្រប់គ្រងភោជនីយដ្ឋានអាហារឆ្ងាញ់មួយកន្លែងនៅ Manhattan ដែលម្ចាស់ Chef Ian បានស្នើសុំសិល្បៈរបស់ខ្ញុំនៅលើជញ្ជាំងរបស់គាត់។ ថ្ងៃមួយសុភាពបុរសម្នាក់ឈ្មោះ Joe "Giuseppe" Provenzano (ស្ថាបត្យករ) កំពុងញ៉ាំអាហារក្នុងភោជនីយដ្ឋាន ហើយសួរអ្នករត់តុអំពីស្នាដៃរបស់វិចិត្រករដែលដាក់តាំងនៅលើជញ្ជាំង។ អ្នករត់តុ នាំខ្ញុំទៅតុ ហើយខ្ញុំណែនាំខ្លួនឯង។ យើងរៀបចំការប្រជុំនៅការិយាល័យផ្ទះរបស់គាត់។ ពេលខ្ញុំមកដល់ ខ្ញុំបានឃើញសៀវភៅមួយក្បាលនៅលើតុរបស់គាត់ ដែលខ្ញុំបានមើលកាលពីសប្តាហ៍មុននៅក្នុងហាងសៀវភៅមួយ។ ខ្ញុំបានរៀបរាប់ពីវា ហើយគាត់បានត្រឡប់មកវិញជាមួយនឹង "បាទ ការងាររបស់ខ្ញុំគឺនៅក្នុងសៀវភៅនោះ" ដែលហាក់ដូចជាចៃដន្យចម្លែក។ នៅថ្ងៃដាច់ដោយឡែកមួយ គាត់បានទូរស័ព្ទមកខ្ញុំ ហើយស្នើសុំឱ្យខ្ញុំទៅជាមួយគាត់ទៅការប្រជុំនៅ Ossining, NY ។ នៅពេលខ្ញុំសួរថាតើខ្ញុំនឹងលេងផ្នែកណានៅក្នុងកិច្ចប្រជុំ គាត់គ្រាន់តែឆ្លើយថា "ខ្ញុំមិនប្រាកដទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍ថាអ្នកត្រូវការនៅទីនោះ" ។
Joe បានលើកខ្ញុំឡើង ហើយយើងបើកឡានទៅ Ossining ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានជួបឪពុក Stephen Mosha ជាលើកដំបូង។ យើងអង្គុយនិយាយពីពែងតែល្អក្នុងបន្ទប់បាយ។ ក្នុងអំឡុងពេលប្រជុំ ខ្ញុំបានស្តាប់ការដោះដូរ រហូតដល់លោកឪពុក Mosha បាននិយាយថា គាត់ត្រូវការមណ្ឌលសុខភាពត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដើម្បីជួយប្រជាជនរបស់គាត់។ ខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់ជំហានក្នុងការចាប់ផ្តើមអង្គការមិនស្វែងរកប្រាក់ចំណេញ ហើយបានរៀបរាប់ប្រាប់ពួកគេ។ ឪពុក Mosha បន្ទាប់មកបានសួរថាតើយើងនឹងជួយគាត់ក្នុងការសម្រេចគោលដៅនេះឬទេ? ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលហើយសួរថា "អ្នកចង់បាន តើខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីទៀត?” ខ្ញុំស្ទាក់ស្ទើរដោយការភ្ញាក់ផ្អើល ខ្ញុំមិនដែលសុំឱ្យជួយលើបំណងធំបែបនេះទេ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានសន្យាថានឹងជួយគាត់។ ការសន្យារបស់ខ្ញុំចំពោះគាត់គឺធ្វើឡើងពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់ទៀត មិនមែនដោយសារគាត់ពាក់អាវស្មៀនទេ។ ពេលយើងបន្តការសន្ទនារបស់យើង ខ្ញុំអាចទទួលអារម្មណ៍ពីព្រលឹងដ៏ទន់ភ្លន់ និងធម្មជាតិដ៏រាបសារបស់គាត់។ ខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍ថាមានភាពរសើបរបស់គាត់ និងតម្រូវការសម្រាប់រឿងនេះកើតឡើង។ ហេតុផលរបស់ខ្ញុំសម្រាប់ការនៅទីនោះគឺច្បាស់ណាស់។
ក្នុងរយៈពេលមួយឆ្នាំចាប់តាំងពីយើងបានជួបគ្នា Joe បានចាកចេញពីប្រទេសជាអចិន្ត្រៃយ៍ដើម្បីធ្វើការបន្ត អាជីពដ៏អស្ចារ្យរបស់គាត់។ ក្នុងរយៈពេលពីរបីឆ្នាំ យើងទទួលបានដីពីរបីហិចតាដោយមិនគិតថ្លៃ និងច្បាស់លាស់ពីរដ្ឋាភិបាល និងក្រុមជំនុំណាមួយ។ Joe និងខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តជួយក្នុងការផ្តល់ឱ្យគាត់នូវភូមិមួយជំនួសឱ្យតែគ្លីនិកមួយចាប់តាំងពីពួកយើងបានទទួលពរជាមួយនឹងទំហំដី។ ខ្ញុំមិនដឹងថាពេលណាដែលខ្ញុំធ្វើការសន្យានេះជាលើកដំបូងថាវានឹងរីកចម្រើនដល់សមត្ថភាពនេះទេ។ ខ្ញុំត្រូវបង្កើតផែនការ ហើយខ្ញុំបានអប់រំខ្លួនឯងលើផ្នែកផ្សេងៗនៃការអភិវឌ្ឍន៍ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដឹងថាមានអ្នកឯកទេស ឬ បុគ្គលដែលអាចជួយនៅចំណុចនេះ។ ខ្ញុំបានសុំឱ្យពិភពលោកណែនាំ និងណែនាំខ្ញុំទៅកាន់អ្នកដែលត្រូវជាផ្នែកនៃការធ្វើដំណើរនេះ ដើម្បីជួយផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់មនុស្សរាប់ពាន់នាក់នាពេលខាងមុខ។
ពេលវេលា និងភាពអត់ធ្មត់បាននាំខ្ញុំទៅរកបុគ្គលដ៏អស្ចារ្យទាំងនេះ ដែលឥឡូវនេះជាផ្នែកនៃក្រុមដ៏អស្ចារ្យដែលបានផ្តល់ពេលវេលា ជំនាញ ដួងចិត្ត ការលះបង់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់បុព្វហេតុធំជាងរបស់ពួកគេទៅទៀត។ ជារឿយៗគេអាចនិយាយថាពួកគេជាផ្នែកមួយនៃគម្រោងផ្លាស់ប្តូរជីវិតដែលនឹងជួយសង្គ្រោះជីវិតមនុស្សជាច្រើន។ ឥឡូវនេះ អ្នកមានឱកាសក្លាយជាផ្នែកមួយនៃចលនាដ៏អស្ចារ្យ ដើម្បីជួយជីវិតអ្នកដែលគ្មានមធ្យោបាយ ឬមិនអាចជួយខ្លួនឯងបាន។
វាគឺជាទំនួលខុសត្រូវរបស់យើងក្នុងនាមជាមនុស្សដើម្បីពង្រីកជំនួយនៅពេលដែលយើងអាចនិងរំឭកអ្នកដទៃអំពីអំណាចនៃសេចក្តីជំនឿ ក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្តីស្រឡាញ់។
ឪពុក
លោក Stephen Mosha
រ៉ាយ រ៉ូសារីយ៉ូ
សិល្បករ
Jennifer Costa
អ្នកឯកទេសខាងការទូត
Jackie Ramos
សុខភាព/សេវាសង្គម
អ្នកឯកទេស
