Coñecín a esta extraordinaria moza chamada Carolina no Brooklyn Hospital Center, onde me ofrecín como voluntario para ensinar arte a nenos afectados de cancro. Neste día en concreto fixen que os nenos pintasen os seus soños. Cando pasei, escoitei a Carolina dicir: "Espero vivir o tempo suficiente para ver as pirámides de Exipto". O meu corazón esnaquizaba ao escoitar a un neno dicir estas palabras. A pesar da súa situación, sempre conseguiu axudar aos nenos que a rodeaban. Fíxenme a promesa de que mentres eu viva, farei todo o que estea no meu poder para que ese soño dela se faga realidade.

​

Durante varios meses escribía a todos os talk shows para ver se alguén transmitiría a súa historia. Coa axuda dun amigo, recibín unha chamada de Univision, Channel 41, un programa internacional de noticias latinas. Por fin puiden transmitir a súa historia. Chamei esa noite para informar a Carolina e á súa familia da gran noticia. En cambio, fun informado do seu falecemento hai uns meses. O meu corpo sen vida quedou alí mentres estaba no traballo. As bágoas correron pola miña cara sen mostrar emoción. Non vin nin escoitei a ninguén durante minutos cunha multitude de clientes. Parte da miña alma sentiuse arrincada ao escoitar a noticia. Desenvolvín unha amizade xenial con Carolina e a súa nai que me levou a pensar que estaría informado de tales noticias. A súa nai estaba a informarme e escoitaba a súa dor mentres se esforzaba por dicir frases claras. Ela pediume desculpas por non avisarme. Non tiña máis remedio que deixar ir a miña rabia, sabendo que a súa dor era máis profunda que calquera cousa que eu puidese imaxinar. Entón pregunteime se os meus esforzos foron curtos ou podería ter feito máis. Cheguei demasiado tarde?

​

Desde entón comecei un fondo na súa honra no Hospital de Brooklyn chamado Child Life Fund. Realicei campañas de recaudación de fondos e vendín obras de arte para asegurarme de que os nenos que acudan ao tratamento poidan ter material artístico para crear os seus soños.

​

Collei moita forza e motivación coa saída de Carolinas. A vida perdida forma parte do proceso, pero para un neno que coñece e afronta o seu destino con tanta valentía, só pode vir do poder do amor que lle ten a si mesma e de coñecer o valor de vivir con fe e recoñecer o seu poder. Sempre estarei agradecido pola súa vida e todo o que me deu. Ela é parte do que me convertín e permanecerá comigo ata que exhale o meu último alento. Cada vida importa, ninguén máis que o outro, todos iguais, todos enterrados sen vida, a morte non discrimina, nós si.

​

Fai que o teu conte!